Voorzitter DOS Sportief weet van geen opgeven
ECK EN WIEL – Opgeven is “echt” geen optie! Gestimuleerd door deze hartenkreet gaat voorzitter Peter van Dijk van DOS Sportief opnieuw de strijd aan met de legendarische Franse bergreus Alpe d’Huez in het kader van de grootscheepse actie voor het kankerfonds. Hij maakt deel uit van het team Equipe Maison Salvard dat bestaat uit twee fietsers en acht wandelaars. ’’Mensen met een eigen doel, die ieder op eigen wijze de top hebben bereikt. Op die manier is ruim € 12.500,00 opgehaald’’.
Van Dijk zegt: ’’Belangrijk geld waarmede onderzoek naar genezing en voorkoming van kanker kan worden gefinancierd. Diverse acties hebben hieraan bijgedragen’’. Zijn respect voor alles en iedereen is grenzeloos, zijn relaas indrukwekkend. Een steeds terugkerend avontuur met verrassingen en ontknopingen. ’’Het is een organisatie met moed’’, zo stelt hij.
De trip van Peter van Dijk begint op donderdag 1 juni. Hij vertelt: ’’De Alpe is nog in het donker gehuld als ik van ons verblijf naar beneden fiets. Het is vijf uur, de vogels zijn al wakker en de voorbereidingen voor een lange dag in het dorpje Alpe d’Hues in volle gang. Dalend zie je alle kaarsje voor diegenen waarvoor gereden wordt. Bij de start word ik begroet door een vrijwilligster uit Ommeren. De eerste klim gaat voorspoedig. In bocht 10 goed naar de spandoeken kijken. Daar hangt het spandoek dat door de kinderen van OBS De Bloesem te Eck en Wiel is gemaakt voor twee van onze teamleden (Irisz mijn dochter en Jan van Dijk mijn neefje). De eerste klim loopt voorspoedig en op de geplande tijd doe ik de deur van ons appartement open om te eten en me te verfrissen. Daar wordt ik op de hoogte gebracht over de status van de andere teamleden. Mijn collega fietser is al weer begonnen aan zijn tweede klim. En de lopers beginnen als ik weer ga dalen’’.
Begroeten
Peter van Dijk vervolgt: ’’Goed opletten dus of ik mijn teamgenoten al dalende kan begroeten….. bijna beneden, ja daar zie ik een glimp van mijn dochter, dan moet mijn vrouw daar ook bij zijn. Ik roep “Irisz” en gelukkig horen ze en zien ze mij, mijn arm gaat omhoog als groet en ik daal verder. Klimmend gaat het een stuk langzamer…. In bocht 19 kan ik twee van mijn lopende teamleden aanmoedigen en halverwege tussen bocht 19 en bocht 18 rijd ik er weer twee voorbij. “Kom op, jullie kunnen het”. Nu goed kijken of ik mijn dochter en mijn vrouw zie…. Het klimmen is zwaar, hoewel de weersverwachtingen uitgaan van een redelijke temperatuur staat de zon aardig te branden. Net voor bocht 11 haal ik drie wandelende teamgenoten in, waaronder mijn dochter en mijn vrouw. Even stoppen in bocht 11 voor een kleine familiereünie. Daarna gaan we snel weer verder’’.
Aanmoedigingen
Later in de ochtend staat de zon hoog aan de hemel, geen wolkje in de lucht, de temperatuur loopt op. Het kost steeds meer moeite om de pedalen rond te draaien. Bijna bovenaan zijn mijn bidonnetjes leeg. Gelukkig delen vrijwilligers onderweg bouillon uit. Alles wat zout is, is erg welkom. Een natte spons wordt over me heen uitgeknepen, lekker verkoelend. Aanmoedigingen zorgen er voor dat ik door ga en boven door de finish ga. De tweede klim is binnen, helaas later dan gepland. Het “thuisfront” dat in het appartement op mij zit te wachten ziet aan mij dat het flink wat energie heeft gekost. Ze zorgen goed voor mij. Ik krijg door dat mijn vrouw en dochter in bocht 1 aanbeland zijn. Even een dilemma.. mijn vrouw en dochter binnenhalen of toch proberen om mijn doelstelling van 4 maal omhoog fietsen halen…. De keuze is niet moeilijk, natuurlijk ga ik de toppers van mijn team binnenhalen! Na het inhalen toch nog maar even rusten…. vier keer omhoog fietsen qua tijd is nu onmogelijk geworden. Maar een derde keer moet zeker lukken’’.
Triest verhaal
Peter van Dijk houdt woord. ’’Na een behouden daling wordt er aan de derde en laatste klim begonnen. Het gaat voorspoedig, hoewel de zon nog steeds een verraderlijke tegenstander is. Omdat ik toch tijd genoeg heb besluit ik om het rustig aan te doen. Tijdens de eerste pauze even een dame geholpen met het plakken van een lekke band en tijdens de tweede pauze gesproken met een vrijwilliger. Hij is wel even klaar met fietsen; als ik vraag waarom vraagt hij of ik even tijd heb. Natuurlijk heb ik die. Al zittende op de rand – die dient als afscheiding van de berg – vertelt hij mij dat zijn fietsvriend tijdens een trainingsrit in aanloop naar Alpe d’HuZes is gevallen en deze val niet heeft overleeft. Na met hem gesproken te hebben en hem sterkte te hebben gewenst vervolg ik mijn weg met in mijn gedachten alle mensen waarvoor ik fiets. Mijn fietsende teamgenoot heeft de handdoek in de ring gegooid; zes keer naar boven trappen is geen optie, kramp speelt hem parten. Tijdens de vijfde klim is hij in bocht 8 in slaap gevallen. Ik krijg een appje: Peter ik ben in bocht 8 aan het slapen en wacht daar op jou. In bocht 8 aangekomen rijden we samen verder’’.
Angstig moment
Er zijn ook momenten van angst. Van Dijk hierover in zijn relaas: ’’De eerste regendruppels vallen naar beneden. Ideaal weer voor mij. Op de een of andere manier fiets ik het beste in de regen. De bui wordt steeds heviger, de weg is bezaait met riviertjes die steentjes en modder met zich meenemen. Net voor bocht 7 staat alles blank en fietsen is hierdoor erg lastig. Een lichtflits wordt nagenoeg gevolgd door een harde donder…. Het klinkt angstig hard door de weerkaatsing in de bergen. In bocht 7 staan veel mensen te schuilen, de tenten daar zijn vol. Zelfs onder de trailer zitten mensen. Maar ja, opgeven is geen optie. Daar komt bij dat in de regen fietsen niet erg is. Zolang je blijft bewegen krijg je het ook niet koud. We fietsen verder: het bordje Huez is zichtbaar. Hier is de weg wat vlakker, zodat we iets meer vaart kunnen maken…. Weer een lichtflits gepaard met een hele harde knal….. Het lijkt er op dat een lichtflits rakelings langs ons opgaat. We besluiten direct om te gaan schuilen. In de neggen van een garagedeur staan we relatief veilig en droog. Echter we koelen snel af. Iedere keer als we denken dat het onweer over is volgt er weer een lichtflits. Na een kwartiertje lijkt alles veilig; hoewel het nog wel hard regent fietsen we verder. Na enkele meters worden wij staande gehouden door mensen van de organisatie: verder fietsen is verboden. Hoewel opgeven echt geen optie is besluiten wij af te stappen en te gaan schuilen in het bushokje van Huez. Dit is dicht bij bocht 6.
Hachelijk
De tocht wordt een compleet avontuur in de slotfase. Van Dijk weet het nog goed te verwoorden. ’’Uiteindelijk zitten wij met vijftien personen in dat hokje. We komen een beetje bij door de warmtedekens…. Onder een deken met wildvreemde personen, die wel allemaal een zelfde doel voor ogen hebben. Als snel wordt duidelijk dat een paar meter bij ons vandaan een motorrijder van Alpe d’HuZes getroffen is door de bliksem en op dat moment wordt gereanimeerd. Iemand van de organisatie meldt ons dat we door een bus worden opgehaald, maar dat de fietsen achter moeten blijven. Dat valt de meeste wielrenners zwaar. Wat is immers een wielrenner zonder racefiets? In de bus zitten we droog en warm. Een wat oudere meneer zit te rillen als een rietje. Hij hoeft niet na te denken als ik vraag of hij mijn warmtedeken wil hebben. Omdat onze bus (touringcar) van bovenaf komt en draaien op de berg geen optie is, moeten we eerst naar beneden en daarna weer naar boven. Vervolgens worden we bij de finish afgezet. Na een medisch controle gaat het terug naar ons appartement, maar dat is een klein kwartier lopen met behoorlijk wat klim werk. Het is nog koud, ik heb nog steeds natte kleding aan en besluit om hard te gaan lopen. Van de derde beklimming uit en thuis: we zijn bijna zes uur verder. Daar staan de teamgenoten van Equipe Maison Salvard mij op te wachten. Ik word binnengehaald met een warm applaus. Toppers, iedereen! Iedereen van ons team is laaiend enthousiast. Volgend jaar? Wie weet……’’
 |
 |
 |